Modularny monolit to architektura oprogramowania, która łączy cechy systemu monolitycznego i mikroserwisowego, dostarczając przy tym unikatowe korzyści. Istotą tego rozwiązania jest podział monolitu na niezależne moduły, które mają ściśle określone zadania i komunikują się ze sobą za pomocą wyznaczonych interfejsów. Każdy moduł może być rozwijany, testowany i wdrożony niezależnie, co przyspiesza proces tworzenia oprogramowania i zwiększa jego odporność na błędy. Pomimo podziału, wszystkie moduły są uruchamiane w jednym procesie, co eliminuje problemy związane z zarządzaniem wieloma serwisami i umożliwia łatwe skalowanie.

 

Dlaczego Modular Monolith? Zalety podejścia

Modular Monolith łączy najlepsze cechy tradycyjnych monolitów i współczesnych podejść, takich jak mikroserwisy. Główną zaletą tego podejścia jest jego prostota — aplikacja jest rozwijana i wdrażana jako jeden komponent, co znacząco zmniejsza złożoność operacyjną w porównaniu z mikroserwisami. Jednocześnie, dzięki podziałowi na moduły, poszczególne części systemu mogą być rozwijane i testowane niemal niezależnie, co poprawia jakość kodu i zwiększa wydajność zespołów.

Modularność pozwala lepiej zarządzać złożonością projektu, szczególnie w dużych zespołach lub szybko rozwijających się systemach. Dodatkowo, dzięki temu podejściu, łatwiej jest utrzymać spójność danych i logiki biznesowej, ponieważ całość aplikacji działa w jednym procesie i na wspólnej bazie danych, eliminując problemy, takie jak rozproszone transakcje. Modularny monolit sprzyja również optymalizacji kosztów, ponieważ wymaga mniejszej infrastruktury w porównaniu z wieloma usługami mikroserwisowymi.

Dla wielu organizacji Modular Monolith jest idealnym kompromisem między elastycznością a prostotą. Pozwala on na stopniowe zwiększanie modularności aplikacji i przechodzenie do bardziej złożonych architektur (np. mikroserwisów), gdy zajdzie taka potrzeba. W rezultacie, jest to podejście bezpieczne, skalowalne i ekonomiczne, które sprawdza się zarówno w małych, jak i dużych projektach.

 

Czy szukasz wykonawcy projektów IT ?
logo

Kluczowe cechy Modular Monolith

Podstawową cechą Modular Monolith jest modułowość, czyli podział aplikacji na odrębne części, zwane modułami, które są logicznie i technicznie izolowane. Każdy moduł odpowiada za konkretny fragment logiki biznesowej i może być rozwijany niezależnie od innych, co ułatwia zarządzanie kodem. Ważnym elementem jest separacja odpowiedzialności, która zapobiega nakładaniu się funkcjonalności między modułami i pomaga utrzymać porządek w kodzie.

W Modular Monolith kluczowe jest także zachowanie spójności danych. W przeciwieństwie do mikroserwisów, gdzie każda usługa może mieć swoją bazę danych, modularny monolit zwykle korzysta z jednej wspólnej bazy. Dzięki temu unika się problemów związanych z rozproszonymi transakcjami, a operacje na danych są bardziej przewidywalne i łatwiejsze w zarządzaniu.

Modular Monolith cechuje się również centralizacją wdrożeń, ponieważ cała aplikacja jest uruchamiana jako jeden proces. Oznacza to prostsze zarządzanie środowiskami, łatwiejsze debugowanie oraz możliwość szybszego reagowania na zmiany lub awarie. Ponadto, modularność umożliwia lepsze testowanie, ponieważ moduły mogą być testowane indywidualnie, co przyspiesza proces wykrywania błędów.

Warto również wspomnieć o elastyczności rozwoju. Modularny monolit daje możliwość stopniowego rozwoju aplikacji — w razie potrzeby poszczególne moduły mogą być w przyszłości wydzielone jako osobne mikroserwisy. Dzięki temu Modular Monolith jest podejściem przyszłościowym, które pozwala organizacjom adaptować się do zmieniających się wymagań technologicznych i biznesowych.

Modular Monolith

Praktyczne podejścia do budowy Modular Monolith

Budowa modularnego monolitu wymaga starannego planowania i wyboru odpowiednich narzędzi oraz technik. Kluczowym elementem jest określenie granic modułów, co można osiągnąć poprzez analizę logiki biznesowej i zastosowanie podejścia związanego z Bounded Contexts znanego z Domain-Driven Design (DDD). Każdy moduł powinien odpowiadać za jasno określoną część systemu, np. obsługę użytkowników, zarządzanie zamówieniami czy przetwarzanie płatności.

Istotnym aspektem jest także wyraźna separacja odpowiedzialności w kodzie. Można to osiągnąć, stosując warstwy architektoniczne, takie jak warstwa prezentacji, logiki biznesowej i dostępu do danych. Dodatkowo, dobrze jest wprowadzić interfejsy API między modułami, aby wymuszać kontrakty komunikacyjne i uniknąć bezpośrednich zależności między nimi. Może to być realizowane poprzez wewnętrzne API, które pozwala modułom na wymianę informacji bez ujawniania szczegółów ich implementacji.

Ważnym elementem budowy modularnego monolitu jest także organizacja repozytorium kodu. Warto rozważyć zastosowanie podejścia "modular-first", gdzie każdy moduł jest zarządzany jako osobny komponent z własnymi testami, dokumentacją i zależnościami. Dzięki temu możliwe jest łatwiejsze zarządzanie dużym projektem i wspieranie niezależnych cykli rozwoju.

Dla zapewnienia spójności kodu i wysokiej jakości aplikacji, niezbędne jest również automatyczne testowanie na poziomie modułów i całego systemu. Testy jednostkowe i integracyjne pozwalają upewnić się, że zmiany w jednym module nie wpływają negatywnie na pozostałe. Wreszcie, warto korzystać z narzędzi wspierających modularność, takich jak Spring Boot (dla Javy), NestJS (dla Node.js) czy inne frameworki, które pozwalają zarządzać modułami w sposób przejrzysty i efektywny.

 

Najczęstsze wyzwania i jak je rozwiązać

Jednym z najczęstszych wyzwań podczas wdrażania modularnego monolitu jest przypadkowe łamanie granic modułów. Może się to zdarzyć, gdy programiści zaczynają bezpośrednio korzystać z kodu innych modułów zamiast stosować określone interfejsy API. Aby temu zapobiec, należy konsekwentnie stosować zasadę ograniczonego dostępu do modułów i używać narzędzi, które wymuszają przestrzeganie tych reguł, np. analizatorów statycznych kodu.

Innym problemem jest zarządzanie współdzieloną bazą danych. Jeśli moduły operują na tych samych tabelach, może dojść do problemów związanych z kolizjami danych lub trudnościami w refaktoryzacji schematu bazy. Rozwiązaniem jest przypisanie każdemu modułowi własnego, wyizolowanego fragmentu schematu (np. poprzez wykorzystanie różnych przestrzeni nazw w bazie danych) i stosowanie warstw pośrednich, takich jak ORM, aby moduły komunikowały się wyłącznie poprzez ustalone kontrakty.

Wyzwaniem może być również złożoność refaktoryzacji istniejącego monolitu w kierunku modularności. W takich przypadkach warto podejść iteracyjnie, identyfikując i izolując kluczowe fragmenty logiki biznesowej. Działanie to można wspierać poprzez techniki takie jak strangler fig pattern, które pozwalają stopniowo przekształcać monolit bez zakłócania działania całego systemu.

Ostatnim częstym problemem jest utrzymanie spójności kodu w dużych zespołach, gdzie różne osoby mogą mieć odmienne podejścia do projektowania modułów. W tym przypadku niezbędne są jasne wytyczne dotyczące standardów kodowania, przejrzysta dokumentacja architektury oraz regularne przeglądy kodu, które pomogą zapewnić zgodność z założeniami projektu.

Dzięki świadomemu podejściu do tych wyzwań i zastosowaniu odpowiednich narzędzi, modularny monolit może być skutecznym i długoterminowym rozwiązaniem dla wielu organizacji.

Nasza oferta

Powiązane artykuły

Zobacz wszystkie artykuły powiązane z #Back-end