O sztucznej inteligencji można by było pisać naprawdę sporo, ale w tym artykule postaram się omówić dwie kwestie, czym jest sztuczna inteligencja i jakie zastosowania ona posiada.

Sztuczna inteligencja to nic innego jak symulacja procesów ludzkiej inteligencji przez maszyny. Czyli chodzi o zaprogramowanie maszyny w taki sposób, aby naśladowała ludzkie zachowania, dzieje się to przy użyciu obszernych danych. Już w roku 1637 filozof i naukowiec, Rene Descartes, przewidział, że pewnego dnia maszyny będą w stanie podejmować decyzje i działać w inteligentny sposób. Pierwszym przełomem sztucznej inteligencji był Alan Turing, który rozszyfrował kod Enigmy. Turing twierdził, że maszyny, podobnie jak ludzie będą w stanie wyciągać logiczne wnioski w celu rozwiązania problemów. Niestety w tamtych latach ciężko było pracować nad sztuczną technologią ponieważ komputery ówczesne miały spore ograniczenia. Wraz z postępem technologicznym zwiększyła się moc obliczeniowa, a prace nad sztuczną inteligencją zostały zwiększone. W 1997 roku program komputerowy o nazwie Deep Blue pokonał mistrza świata. Kolejne zwycięstwo maszyny nad człowiekiem nastąpiło w 2016 roku, kiedy to program AlphaGo pokonał 18-krotnego mistrza świata w grze GO. Warto tutaj wspomnieć, że w szachach liczba kombinacji wynosi 10 do potęgi 120, natomiast GO ma o wiele większą plansze i liczba kombinacji to 10 do potęgi 761.

Zastosowanie sztucznej inteligencji jest ogromny tak samo jak jej postęp. Sztuczna inteligencja jest stosowana coraz częściej w produkcji oraz przemyśle. Nie musimy szukać zastosowań sztucznej inteligencji tak daleko, wystarczy spojrzeć na auta autonomiczne, gdzie sztuczna inteligencja sprawdza się znakomicie, czy też na roboty sprzątające. Sztuczną inteligencję znajdziemy również w swoich smartfonach, czy w wyszukiwarce Google. Z pewnością sztuczna inteligencja to ciekawy temat i będzie ona w najbliższych latach z pewnością interesującym tematem do rozmów.

AI (Artificial Intelligence) | Sztuczna Inteligencja

Fastifiy to zyskująca na coraz większej popularności biblioteka Node.js, która została stworzona przez Matteo Collinę i Davida Marka Clementsa i opublikowana 17 października 2016 roku. Wzorowana na Hapi.js i Express ma za zadanie zapewnić użytkownikom najlepsze doświadczenia – działa szybko, koncentruje się na minimalizacji obciążeń serwera i pozwala obniżyć koszty całej infrastruktury na niej zbudowanej.

Fastiny – wydajny i najszybszy framework Node.js 

Fastifiy nie jest jeszcze tak powszechnie używana w branży IT, jak inne biblioteki Node. js, takie jak Express, Hapi.js, Nest.js czy Koa.js., jednak już dziś według statystyk i opinii środowiska programistycznego uznaje się ją za najszybszą z nich. Najlepiej sprawdza się przy tworzeniu aplikacji internetowych, niemniej jednak jest chętnie wykorzystywana do tworzenia interfejsów API opartych na JSON. Format JSON automatycznie analizuje funkcje Fastifiy, zapewniając szybki routing pakietów danych w sieci. Dzięki temu framework działa błyskawicznie, a przy tym bardzo wydajnie, ponieważ w zależności od złożoności projektu pozwala obsłużyć aż 30 tysięcy żądań na sekundę. Dodatkowo biblioteka gwarantuje system automatycznych zabezpieczeń oraz walidacji danych. Kolejną zaletą Fastifiy jest wysoka skalowalność, która sprawia, że framework można wykorzystywać zarówno w małych, jak i w bardzo rozbudowanych projektach. Zapewnia także niskie koszty ogólne w procesie produkcji, co minimalizuje koszty utrzymania całej infrastruktury oraz umożliwia pisanie czystszego kodu asynchronicznego w kontrolerach. Dodatkowo obsługuje TypeScript, współpracuje z AWS Lambda czy też komunikuje się z API za pomocą adaptera GraphQL. Z drugiej strony, Fastifiy nie jest jeszcze tak popularna, jak inne biblioteki — posiada niezbyt obszerną dokumentację oraz niewielką społeczność, która jednak zawsze gotowa jest pomóc. Mimo to, dzięki swoim licznym zaletom, to właśnie z tego frameworka korzystają takie marki, jak Microsoft, Hotstar czy Future Foundry.

RxJS staje się coraz bardziej popularny i lubiany wśród deweloperów. Jest on używany w wielu różnych od siebie aplikacji, a niektóre frameworki dołączyły go jako część swoich implementacji. Biblioteka stale się rozwija co przekłada się na coraz większą społeczność. Jeśli wcześniej nie słyszałeś o tej bibliotece to w tym artykule postaram się ją przedstawić.

RxJS jest biblioteką reaktywnych rozszerzeń dla Javascriptu. Udostępnia nam ona dwie podstawowe funkcje, dzięki którym budowanie aplikacji reaktywnych staje się znacznie łatwiejsze, a są to: Observable (producent) i Observer (konsument). RxJS jest wykorzystywana przy obsłudze formularzy, routingu, zapytań HTTP, ale także świetnie sobie radzi z implementacją asynchroniczną, wywołaniami zwrotnymi i programami opartymi na zdarzeniach. Twórcy biblioteki RxJS przepisali Reactive-Extensions/RxJS co daje nam zapewnioną lepszą wydajność, lepszą modułowość, lepsze stosy wywołań debugowania, przy jednoczesnym zachowaniu kompatybilności wstecznej, z pewnymi przełomowymi zmianami, które zmniejszają powierzchnię interfejsu API. RxJs zyskuje coraz bardziej na popularności, ale nauka tej biblioteki może zająć trochę czasu. Sami twórcy biblioteki mówią, że nauka RxJS i programowania reaktywnego może być trudna. Istnieje dużo mnogości koncepcji, duża powierzchnia interfejsu API oraz fundamentalna zmiana sposobu myślenia ze stylu imperatywnego na deklaratywny.

Różnica między Observable oraz Promise

Największą różnicę dzielącą observable oraz promise jest to, że promise nie zmieniają swojej wartości po ich spełnieniu. Mogą odrzucić lub rozwiązać tylko jedną wartość. Natomiast observable są wstanie obsłużyć wiele wyników. Subskrybent będzie otrzymywać wyniki do momentu zakończenia lub anulowania subskrypcji.

RxJS (Reactive Extensions for JavaScript) biblioteka Node

DynamoDB to hostowana usługa bazy danych NoSQL oferowana przez Amazon Web Services (AWS). Powstała w odpowiedzi na potrzebę szybszego i wydajniejszego przetwarzania coraz bardziej złożonych danych. Pozwala zarządzać strumieniami baz danych i kluczowymi usługami z nimi związanymi w chmurze. Daje możliwość automatycznego skalowania rozproszonej bazy danych, buforowania danych, tworzenia kopii zapasowych na żądanie oraz przewidywania wydajności przepustowości danych, przez co zyskała renomę i uznanie w środowisku programistycznym.

DynamoDB – skalowalność i wydajność w zarządzaniu bazami danych

Usługa DynamoDB przede wszystkim uwalnia programistów od problemów związanych ze skalowaniem baz danych, co nie tylko jest wymagającym zadaniem, ale i bardzo ryzykownym.  Usługa oferowana przez Amazon daje możliwość automatycznego skalowania poprzez śledzenie limitów danych i samodzielnie rozszerza zakresów danych, które mogą być przechowywane i pobierane w ramach rozproszonej bazy danych. Zapewnia także bardzo wysoką przepustowość, minimalizując wszelkie opóźnienia. Kolejną zaletą tej usługi jest bardzo duża elastyczność. DynamoDB pozwala tworzyć tabele dynamiczne, w których jedna tabela może posiadać nieograniczoną ilość atrybutów. Dodatkowo strumienie usługi pozwalają na odbieranie i analizowanie danych przed i po wprowadzeniu do nich zmian. Dzieje się tak, ponieważ strumienie udostępniają chronologicznie uporządkowaną historią zmian, które zostały do nich wprowadzone w przeciągu ostatnich 24 godzin. Usługa DynamoDB jest także bardzo bezpiecznym rozwiązaniem — wszystkie dane są zapisane i replikowane w co najmniej trzech centrach danych, dlatego też w razie jakiejkolwiek awarii zawsze można uzyskać do nich dostęp. To nowoczesne rozwiązanie nie tylko zwalnia programistów z obowiązków, jakimi są obsługa skalowania danych czy partycjonowanie i ponowne dzielenie danych, ale i  dostarcza firmie sprzęt, konfigurację i automatyczne aktualizacje oprogramowania. Dodatkowo pozwala na sprawne zarządzanie finansami firmy, ponieważ wykupując DynamoDB, płaci ona za te zasoby, z których faktycznie korzysta.

DynamoDB - usługa bazy danych NoSQL od Amazon

Kiedy chcemy zbudować taką aplikację jak komunikator tekstowy, potrzebujemy narzędzia, które obsłuży komunikację z serwerem w czasie rzeczywistym. W tym artykule opiszę właśnie narzędzie, które pomoże nam w tym celu.

Socket.IO został stworzony w 2010 roku przez Guillermo Raucha. Socket.IO jest to biblioteka do języka javascript, która pozwala na komunikację z serwerem w czasie rzeczywistym. Socket.IO pozwala na dwukierunkową komunikację między klientem a serwerem. Do nawiązania połączenia i wymiany danych między klientem a serwerem, Socket.IO używa Engine.IO, który jest biblioteką niższego poziomu niż Socket.IO. Engine.IO jest używany do implementacji serwera, a Engine.IO-client jest używany dla klienta.

Socket.IO zapewnia możliwość wdrażania analiz w czasie rzeczywistym, strumieniowania binarnego, błyskawicznie wysyłania i odbierania wiadomości. Socket.IO nawiązuję połączenia nawet w obecności kiedy użytkownik używa proxy, zapory systemowej i oprogramowania antywirusowego. Domyślnie obsługuje ponadto automatyczne ponowne łączenie, a także wykrywa odłączenie klienta od serwera i także w drugą stronę, serwer zostaje poinformowany o ewentualnym odłączeniu klienta. Korzystając z tej biblioteki programista nie musi wiedzieć, jak korzystać z protokołu WebSocket, aby korzystać z Socket.IO.

Poniższy przykład łączy Socket.IO do serwera HTTP nasłuchującego na porcie 3000.

Połączenie z wykorzystaniem Express JS.

const app = require('express')();
const server = require('http').createServer(app);
const io = require('socket.io')(server);

io.on('connection', () => { /* … */ });

server.listen(3000);

Socket.io - bibioteka JS do komunikacji między klientami sieciowymi a serwerami

Google Cloud to usługi oferowane przez Google dotyczące przechowywania danych i udostępniania mocy obliczeniowej serwerów za pomocą technologii chmurowej. Usługa uwalnia przedsiębiorstwo z instalowania dodatkowego oprogramowania na swoim komputerze i wielu czynności związanych z zarządzaniem taką infrastrukturą. Dzięki temu, że Google posiada swoje serwery rozlokowane na całym świecie, oferuje niezwykle bezpieczną dystrybucję zasobów firmy, minimalizuje ryzyko opóźnień w przysłaniu danych oraz występowania poważnych awarii.

Google Cloud – chmurowe rozwiązanie dla małych i dużych firm

Google, chcąc wyjść naprzeciw oczekiwaniom i potrzebom swoich klientów, postanowiło udostępnić im wiele niezwykle przydatnych narzędzi i usług pozwalających w prosty, bezpieczny i wydajny sposób zarządzać infrastrukturą informatyczną każdej firmy z jednego miejsca, czyli w Google Cloud. Podstawową zaletą takiego rozwiązania jest możliwość korzystania ze wszystkich danych znajdujących się w chmurze wszystkim pracownikom firmy, którzy mają do tego uprawnienia z dowolnego miejsca na świecie. Dodatkowo pozwala na testowanie i maksymalne dopasowanie tych usług do indywidualnych potrzeb i oczekiwań firmy. Nie tylko oferuje usługi idealne dla każdej branży, ale i posiada szereg wyspecjalizowanych usług, które są skupione na konkretnych dziedzinach ich działalności np. dla: programistów, opieki zdrowotnej i nauk przyrodniczych, IoT, data scientists, mediów i gier, business analysis, AI i uczenia maszynowego i wielu innych.

Oto kilka z najbardziej popularnych usług dostępnych w Google Cloud:

Cloud Storage – pozwala zapisywać różnego rodzaju pliki, tak jak Google Drive, jednak posiada większą pojemność, ponieważ skierowane jest dla firm.

Cloud Computing – umożliwia tworzenie i zarządzanie wirtualnymi maszynami w Google.

Cloud SQL – oferuje wszelkie usługi związane z relacyjnymi bazami danych dla MySQL czy PostgreSQL.

Big Query – czyli hurtownie danych podobne do Big Data, które pozwalają na szybki wgląd i analizę danych.

Dataflow – narzędzia pozwalające monitorować i analizować przepływ strumieniowy i wsadowy danych.

Google Cloud IoT – czyli usługi związane z zarządzaniem i rozwojem internet of things (internet rzeczy), czyli inteligentnych urządzeń, które mogą komunikować się ze sobą za pośrednictwem sieci bez względu na to, gdzie się znajdują.

Google Cloud - pakiet usług w chmurze od Google

Korzystając z baz danych musimy podjąć decyzję z jakiego systemy do zarządzania baz danych wybierzemy. Na rynku mamy parę opcji do wyboru jedną z nich jest mongoDB, które w tym artykule pokrótce przedstawię.

MongoDB jest to system open source do zarządzania nie relatywnymi bazami danych. Został on napisany w języku C++ przez firmę 10gen, pierwsze wydanie ukazało się w lutym 2009 roku. Charakteryzuje się on brakiem ściśle zdefiniowanej struktury obsługiwanych baz danych. Dane składowane są zapisywane w plikach o formacie JSON. MongoDB zamiast używać tabel i wierszy jak to robi np. MySQL wykorzystuje on kolekcje i dokumenty. Dokumenty składają się z par klucz-wartość, które są podstawową jednostką danych. Kolekcje zawierają zestawy dokumentów i funkcji, które są odpowiednikami table relacyjnych baz danych.

MongoDB jest łatwe do użycia oraz cechuje się dużą skalowalnością. Ponieważ MongoDB jest bazą danych noSQL, czyli dane przechowujemy w dokumencie zamiast w tabeli. Sprawia to, że MongoDB jest bardzo elastyczne i można go dostosować do rzeczywistej sytuacji. Dużym plusem MongoDB jest to, że możemy podzielić dane na kilka serwerów. Wykorzystuje on koncepcję shardingu do skalowania horyzontalnego, dzieląc dane między wiele instancji MongoDB. Rozwiązuje to problemy z obciążającymi serwerami oraz jesteśmy w stanie zduplikować dane, aby utrzymać działanie systemu w przypadku awarii. Kolejnym atutem MongoDB jest koncepcja replikacji, zapewnia ona wysoką dostępność oraz zabezpiecza przed awariami serwerów. Zestaw replik składa się z dwóch lub więcej instancji MongoDB. Każdy element zestawu replik może w dowolnym momencie pełnić rolę repliki podstawowej lub wtórnej. Replika podstawowa współdziała z klientem i wykonuje operacje odczytu oraz zapisu. Repliki pomocnicze przechowują kopię baz danych. Kiedy Replika podstawowa ulegnie awarii, replika automatycznie przełączą się na pomocniczą i stanie się ona serwerem głównym.

MongoDB, czyli łatwoskalowalna baza danych NoSQL

Język programowania COBOL często jest obiektem żartów, wśród developerów, którzy uważają programistów specjalizujących się w tej technologii za wymarłych. Nie jest to do końca prawdą, ponieważ praktyka pokazuje, że można na rynku znaleźć osoby znające COBOLa, choć rzeczywiście jest ich mało. Prowadzi to do sytuacji, w której stawki oferowane COBOL Developerom osiągają bardzo wysokie wartości, ponieważ wbrew pozorom w tej technologii utrzymywane są jeszcze duże projekty. Czy warto obecnie uczyć się COBOLa i czym właściwie jest język, który dużej części osób kojarzy się z dinozaurami i ikonką znicza?

Skrót COBOL z angielskiego oznacza "Common Business-Oriented Language" i już sama nazwa wskazuje, że jest skierowany do tworzenia oprogramowania dla biznesu. Bardziej szczegółowo można stwierdzić, że COBOL używany jest głównie przez podmioty, którym zależy na przetwarzaniu dużych zasobów danych. Najczęściej ten język programowania spotykany jest w korporacyjnych projektach z branży finansowej, transportu czy sektora publicznego. Składnia COBOLa różni się od "współczesnych" języków programowania, jednak nie jest trudna do opanowania dla osób posługujących się językiem angielskim, na którym bazuje. Jako datę powstania technologii podaje się 1960 r., a za szybkie rozpowszechnienie COBOLa odpowiada głównie rząd USA, któremu zależało ówcześnie na popularyzacji tego standardu.

Nie bez powodu programując w COBOLu można negocjować wysokie stawki z pracodawcą. W oparci o ten język działają systemy korporacji bankowych czy ubezpieczeniowych. Na popularnych jobboardach można znaleźć ogłoszenia o pracę dla COBOL Developerów, których szukają klienci z USA, Kanady czy Skandynawii. Są to często podmioty o niebagatelnym znaczeniu na globalnym rynku, a na COBOLu opierają się ich kluczowe procesy.

Wielu wieszczyło już dawno rychły koniec języka COBOL, jednak te przepowiednie nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości. Według danych z Wikipednii jeszcze w 1997 r. COBOL był używany przez 80% światowego biznesu. Obecnie jest to wielokrotnie mniej, ale na pewno nauka tego języka nie będzie czasem stracony, choć jest to dużo trudniejsze, niż programowanie we współczesnych językach z dużą społecznością developerów i obszerną dokumentacją.

COBOL język programowania z historią. Czy COBOL Developerzy jeszcze żyją? [*]

Clojure to dynamiczny i nowoczesny dialekt języka programowania LISP. Jest językiem ogólnego przeznaczenia, a jego przystępna, ale wydajna i solidna struktura,  jest dostosowana do programowania funkcyjnego i wielowątkowego. Jego nazwa pochodzi od angielskiego słowa Closure, w którym litera „s” została zmieniona na „j” –  jego autor, Rich Hickey, chciał, aby dialekt ten jednoznacznie kojarzył się z językiem Java. Dlatego też oba języki są ze sobą w pełni kompatybilne — zarówno Clojure, jak i Java można z łatwością uruchomić z poziomu tego drugiego. 

Clojure — zwięzły język dostosowany do potrzeb użytkownika

Na uwagę zasługuje fakt, że ten dialekt programowania LIPS realizuje jego filozofię: to język ma dostosować się do potrzeb użytkownika, a nie odwrotnie. Dlatego Clojure działający na JVM (ang. Java Virtual Machine) pozwala korzystać ze wszystkich dobrodziejstw Java razem z jej bibliotekami np. Spring, Hibernate czy Apache. Do jego popularności przyczynił się to, że tworzenie podobnych struktur w tym dialekcie daje o wiele mniej linijek kodu niż w przypadku pisania ich za pomocą Java. To z kolei sprawia, że praca z dialektem jest szybsza i o wiele bardziej efektywna, ponieważ krótszy kod zawiera mniejszą ilości błędów, które następnie trzeba by poprawiać.

język kompilowany do kodu bajtowego JVM lub uruchamiany przez interpreter; 

obszerna biblioteka niezmiennych, stałych struktur danych;

obsługa funkcji wykonywanych w czasie rzeczywistym;

programowy system pamięci transakcyjnej;

domyślne wywoływanie metod Java i odwrotnie.

Clojure funkcyjny język o stale rosnącej popularności.

Svelte jest kolejnym frameworkiem do języka Javascript służący do tworzenia interfejsów graficznych aplikacji internetowych. W tym artykule omówię pokrótce czym Svelte rózni się od takich bibliotek, czy też frameworków jak React, Vue, czy Angular.

Svelte jest darmowym, open sourcowym front-endowym kompilatorem, wykorzystywany do tworzenia interfejsów graficznych aplikacji internetowych. Został on stworzony w listopadzie 2016 roku przez Richa Harrisa. Poprzednikiem Svelte jest projekt o nazwie Ractive.js. Aktualnie Svelte jest przepisany na język TypeScript.

Svelte ma zupełnie inne podejście do tworzenia aplikacji internetowych niż niektóre inne frameworki w tym React. Podczas gdy frameworki takie jak React, Vue, czy też Angular, wykonują większość swojej pracy w przeglądarce użytkownika, Svelte przenosi to działanie na etap kompilacji, które ma miejsce tylko i wyłącznie podczas tworzenia aplikacji. Rezultat tego jest taki, że aplikacja jest wydajniejsza. Svelte trzyma się klasycznego podejścia modelu tworzenia stron internetowych wykorzystuje HTML, CSS i Javascript, dodając tylko kilka rozszerzeń do HTML i Javascript. W porównaniu do Reacta, Svelte jest łatwiejszy do zrozumienia i rozpoczęcia pracy, ponieważ główna część Svelte to zwykły Javascript, HTML oraz CSS. Kolejną dużą różnicą pomiędzy Svelte a Reactem jest taka, że Svelte odszedł od koncepcji wirtualnego DOMU i używa tak zwanego Diffingu.

Svelte posiada kilka rodzajów radzenia sobie z zarządzaniem stanem. Możemy użyć Context API lub też Svelte stores. Svelte ma dwa rodzaje stores do zarządzania stanem: writable oraz readable. Writable Stores to obiekty, które przechowują wartości lub właściwości, do których mogą uzyskać dostęp różne komponenty. Writable Stores używamy wtedy kiedy chcemy przechowywać wartości z możliwością późniejszej zmiany. Natomiast Readable stores również służą do przechowywania różnych wartości, lecz nie można ich aktualizować.

Svelte, czyli nowość wśród frameworków JavaScript. Czy opłaca się korzystać ze Svelte?

Front-end to wszytko to, co widzi użytkownik, wchodząc na witrynę internetową. Odpowiada za kwestię wizualną i funkcjonalność strony www lub aplikacji webowej oraz za budowę takiej struktury, która pozwoli na jak najefektywniejszą interakcję internauty z produktem. Z kolei back-end odpowiada za to, czego nie widać, a więc zapis i obróbkę danych po stronie serwera. Frontend to dziedzina programowania zajmuje się np. nawigacją główną i boczną, układem elementów graficznych i tekstowych czy wszelkimi funkcjonalnościami, które wpływają na poziom użyteczności i przyjemności podczas korzystania z witryny. Wszystkie te elementy zbudowane są na podstawi języków kodowania, jakimi są HTML, CSS oraz języka programowania JavaScript.
 

 Front-end to dziedzina, którą zajmują się deweloperzy odpowiedzialni za zbudowanie, czyli zakodowanie stron www i aplikacja webowych, które przede wszystkim mają być szybkie i wygodne dla ich użytkownika oraz wyświetlać się poprawnie na urządzeniach o różnej rozdzielczości, a zatem być responsywne. Deweloperzy pracujący nad widokiem witryny wykorzystują różne biblioteki JavaScript, z których najpopularniejsze są Angular, React i Vue. Każda przeznaczona jest do tworzenia front-edu produktów o odmiennej wielkości i zastosowaniu. W Boring Owl korzystamy z wydajnej technologii React, która umożliwia tworzenie niezwykle szybkich i nowoczesnych aplikacji webowych. Dodatkowo front-end wymaga znajomości innych narzędzi do programowania, jakim są mi.in.: Gulp do automatyzacji zadań, Git do pracy w zespole w zdalnym repozytorium, SASS odpowiedzialny za kompilacje CSS oraz Webpack, Npm i Node.js oferujące szeregów przydatnych usprawniających pracę narzędzi. Biblioteki te są niezwykle przydatne, ponieważ zawierają gotowe kody odpowiadające za automatyzacje i funkcjonalności, dzięki czemu programiści nie tracą czasu na ich napisanie ich od podstaw. Ponadto u developerów tego typu ważna jest także wiedza z zakresu UI i UX, aby mogli oni tworzyć przyjazne użytkownikowi interfejsy.

Front-end developer buduje strony WWW i aplikacje webowe, skupiając się na ich elementach wizualnych i funkcjonalnościach. Powinien on dostarczyć witrynę estetyczną i przejrzystą, a przede wszystkim użyteczną. Obecnie najczęściej projektuje się strony dynamiczne, które pozwalają użytkownikom wejść w interakcję z witryną. Jednak dla mniejszych stron firmowych można zbudować witrynę statyczną, która pojawia się wyszukiwarce dokładnie w ten sam sposób, w jaki jest przechowywana na serwerze. Ten rodzaj witryny nie zawiera żadnych elementów, które umożliwiałyby interakcję z użytkownikiem.

Front-end developerzy często posiadają wiedzę z zakresu User Experience i User Interfejs. Dzięki temu mogą budować nie tylko przyjemną dla oka szatę graficzną strony, ale i maksymalnie uprościć proces poruszania się użytkownika po witrynie. Jego praca polega zatem na budowie układów podstron i poszczególnych bloków, tworzeniu intuicyjnej i łatwej w użyciu nawigacji oraz przyciągnięciu uwagi użytkownika za pomocą ciekawej grafiki czy animacji. 

Front-end developer używa kilku języków programowania. Pozwalają one napisać mu instrukcje dla komputera na temat tego, jak powinny wyglądać i gdzie się znajdować poszczególne elementy witryny. Podstawowe języki front-endu to:

HTML (Text Markup Language), czyli język kodowania znaków, który umożliwia tworzenie struktury witryny internetowej;

CSS (Cascading Style Sheets), który odpowiada za wygląd witryny, a zatem określa kolory i pozycje poszczególnych elementów na stornie, rodzaj i wielkość czcionek, a nawet pozwala tworzyć ciekawe efekty i animacje;

Java Script to podstawowy język front-end, który pozwala wprowadzić na stronie ciekawe funkcjonalności oraz sprawić, aby użytkownik mógł wejść z nią w interakcję.

Dodatkowo front-end developer korzysta z wielu frameworków i bibliotek, które znaczne usprawniają pracę i optymalizują długość kodu, z których przykładowe to:

Dobry front-end developer obeznany jest również z narzędziami do automatyzacji i optymalizacji kodu, a najważniejsze umiejętności, które powinien posiadać to:

minimum średniozaawansowana znajomość języka angielskiego;

umiejętność łączenia ciekawych wizualnie form i optymalnych rozwiązań technicznych;

znajomość narzędzi do automatyzacji takich jak GULP, Git, Node.js, Webpack czy Babel;

znajomość preprocesorów SASS lub LESS;

znajomość CMS-ów takich jak WordPress, Drupal czy Joomla.

Front end projektowanie interfejsów aplikacji | Czym się zajmuje Frontend developer?

Keras jest kolejną biblioteką do uczenia maszynowego przeznaczoną dla języka Python. W tym artykule postaram się wam nieco przedstawić możliwości tej biblioteki.

Jak wspomniałem na wstępie Keras jest biblioteką do uczenia maszynowego dla języka Python. Pierwsze wydanie nastąpiło w 2015 roku, a twórcą biblioteki jest francuski programista François Chollet. Keras stosuje najlepsze praktyki w zakresie zmniejszania obciążenia poznawczego: oferuje spójne i proste interfejsy API, minimalizuje liczbę działań użytkownika wymaganych w typowych przypadkach użycia oraz zapewnia jasne i przydatne komunikaty o błędach. Zawiera również obszerną dokumentację i przewodniki dla programistów. Warto wspomnieć, że Keras umożliwia przełączanie się między różnymi interfejsami. Frameworki obsługiwane przez Keras to: Tensorflow, Theano, PlaidML, MXNet i CNTK.

Keras został stworzony tak, aby nauczenie go nie sprawiało problemów i było proste. Oferuje on spójne i proste interfejsy API, wyraźnie wyjaśnia błędy użytkownika. Czas prototypowania w Keras jest krótki, co przekłada się na szybkie wdrożenie. Keras jest również głęboko zintegrowany z TensorFlow. Działa on również płynnie zarówno na procesorze jak i GPU. Obsługuje prawie wszystkie sieci neuronowe Ponadto Keras ma bardzo rozbudowaną społeczność, tak więc znalezienie pomocy w przypadku jakiegoś problemu nie powinno być trudne. Dokumentacja jest obszerna, a także czytelna. Keras jest używany komercyjnie przez takie firmy jak Netflix, Uber, Square, Yelp itp.